Wędrówka Nabu to spektakl opowieści inspirowany bajką Jarosława Mikołajewskiego. Dedykujemy go małej Maryam – dziewczynce w drodze. Chcemy ją opowiadać małym (od około 7 lat) i tym całkiem dorosłym dzieciom.
Zapraszamy na opowieść, bajkę-niebajkę, historię, za pomocą której budujemy małe, wędrujące muzeum upamiętniające dzieci na granicach i w drodze, gdziekolwiek są: w Puszczy Białowieskiej, w małym pontonie pośród ogromnego morza, czy w małej łódce pokonującej rwący nurt rzeki.
Ta historia toczy się teraz. Kiedy to czytacie jakieś dzieci ruszają w drogę, inne zatrzymują się zmęczone, jeszcze inne właśnie konfrontują się ze strażnikami w mundurach. To nie jest świat jaki chcielibyśmy zapewnić naszym dzieciom. Podobnie jak rodzice tamtych dzieci martwią się, że jest jak jest. Ale ich dom spłonął, nie ma już dla nich miejsca i życia w dawnym świecie. Droga równa się nadzieja. Dzieci w drodze, jak Odyseusz, nie mają wpływu na wiele rzeczy. Są drobne, kruche i bezbronne w rękach bogów decydujących o ich losie, czasem o życiu. Za to my mamy jakiś wpływ. Bądźmy z nimi, otwórzmy nasze domy, domagajmy się miejsca dla ludzi, którzy po prostu tak jak my chcą żyć, mieć co jeść, uczyć się, cieszyć i kochać. Żaden mur nie może być odpowiedzią na te pragnienia. Świat wokół małej bezbronnej Nabu nie jest jednak taki zły. Piękna przyroda, inni niż ludzcy świadkowie i leśni pomocnicy towarzyszą dziewczynce w drodze. Oni także opowiedzieli nam tę historię. A czy Nabu się uda? Tego nigdy nie wiemy.
Nasza opowieść nie jest więc bajką, jest rzeczywistością wielu dzieci, o której chcemy mówić, przypominać, którą chcemy upamiętnić.
(Spektakl trwa około godzinę. Do słów dodajemy muzykę, a także odrobinę teatru, żeby poruszał naszą wyobraźnię i jeszcze bardziej angażował w tę historię. Z przyjemnością zatrzymamy się potem, by porozmawiać, albo poprowadzić warsztat związany z tematem opowieści. Od 10 lat zajmujemy się profesjonalnie sztuką opowieści. Zarówno opowiadamy historie, tworzymy narracyjne spektakle jak i dzielimy się naszą wiedzą i doświadczeniem podczas warsztatów. A poza tym angażujemy się społecznie i chcemy, żeby nasze opowieści stanowiły część aktywistycznych działań i zmieniały świat.)
Opowiadają: Ania Woźniak i Joanna Sarnecka
Muzyka: Paweł Sulik i Ania Woźniak
Lalka: Monalli Dolls
Zespół “Opowieści z walizki”: Od 10 lat zajmujemy się profesjonalnie sztuką opowieści. Zarówno opowiadamy historie, tworzymy narracyjne spektakle jak i dzielimy się naszą wiedzą i doświadczeniem podczas warsztatów. A poza tym angażujemy się społecznie i chcemy, żeby nasze opowieści stanowiły część aktywistycznych działań i zmieniały świat.
Joanna Sarnecka – (ur. w 1975 r. w Warszawie) antropolożka kultury/etnografka (UW), artystka działająca w obszarze sztuki opowiadania (założycielka grupy Opowieści z Walizki), eksperymentalnych praktyk tanecznych, butoh i performance’u. Angażuje się w projekty na styku sztuki i działań społecznych: działania teatralne z osobami z niepełnosprawnością, włączanie w kulturę osób mieszkających poza kulturalnymi centrami, edukacja wielokulturowa i popularyzacja wielokulturowego dziedzictwa (trenerka Szkoły Dialogu). Od 2017 prowadzi Fundację na Rzecz Kultury „Walizka”, w ramach której realizuje działania artystyczne także w nurcie art and science („Niewidzialne Miasta 2.0” – spektakl narracyjny z AI, preformance taneczny „Izolacja” we współpracy z Marcusem J. Buechlerem z muzyką wygenerowaną z wirusa Covid), performance butoh „Synesthesis” z wykorzystaniem min. syntezy modularnej i machine learningu. Prowadzi także projekty związane z dziedzictwem kulturowym (zadomowieniwdziedzictwie.pl). Autorka prozy poetyckiej „Dziennik uciekiniera”, tekstów krytycznych dotyczących literatury (kwartalnik literacki Fraza) i sztuki tańca (m.in. taniecpolska.pl, NieTakt), pisze także teksty piosenek i opowiadania. We wrześniu 2020, w ramach stypendium, zainicjowała działalność Wirtualnego Muzeum Antropocenu i dziś współtworzy kolektyw WMA. Dwukrotna stypendystka MKiDN, stypendystka ZAiKS. Członkini grupy Badacze i Badaczki na Granicy.
Ania Woźniak – opowiadaczka, badaczka, animatorka kultury. Od 2015 r. współtworzy Opowieści z Walizki – kolektyw artystyczny tworzący spektakle narracyjne oraz projekty interdyscyplinarne wokół sztuki opowiadania. Występowała m.in. na Jarmarku Jagiellońskim (Lublin; 2017,2021), Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Opowiadania (Warszawa; 2015,2016,2021), Festiwalu Literacki Sopot (Sopot; 2016), Spotkaniach Teatralnych InNowica (Nowica 2015,2016), Festiwalu Góry Literatury (2022), Festiwalu Literatury dla Dzieci i Młodzieży TROPY (2022). Wspólnie z Joanną Sarnecką wyreżyserowała spektakl narracyjny Niewidzialne Miasta 2.0, w której do współtworzenia opowieści została wykorzystana technologia AI. Swoją działalność artystyczną realizuje w niewielkich miejscowościach wiejskich i wiejsko-miejskich. Pracuje w Mazowieckim Instytucie Kultury, gdzie prowadzi badania w ramach Mazowieckiego Obserwatorium Kultury oraz koordynuje projekty edukacyjne i artystyczne m.in. Mazowiecką Szkołę Opowiadaczy oraz, we współpracy z najstarszą grupą opowiadaczą Stowarzyszenie Grupa Studnia O., Miedzynarodowy Festiwal Sztuki Opowiadania. Autorka i współautorka raportów badawczych m.in.: Tu zaczynają się schody (2021), Instytucje kultury z woj. mazowieckiego w okresie pandemii (2021), Twórcze przepływy. Sektor kreatywny a podmioty kultury. Formy i metody współpracy (2020). W 2020 r. nagrała z przyjaciółmi płytę Wyliczanki Wydzieranki z tradycyjnymi wyliczankami dziecięcymi we współczesnych alternatywnych aranżacjach. Od 2014 r. prowadzi warsztaty Przez dziurkę od klucza, podczas których zanurza się w opowieści etnograficzne i historyczne.